Σχολιασμός απόφασης ΔΕΔ 1689/2024 σε σχέση με έλεγχο με την έμμεση τεχνική ανάλυσης ρευστότητας. Αποδεκτό ποσό από στεγαστικό δάνειο που χρησιμοποιήθηκε στην επιχειρηματική δραστηριότητα.

Σχόλιο: Γεώργιος Λ. Κωνσταντόπουλος, Δικηγόρος, LL.M. Φορολογικού Δικαίου, www.konstantopoulos-law.gr

Με την υπ’ αρ. 1689/2024 απόφασή της η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών (Δ.Ε.Δ.) έκανε εν μέρει δεκτή την ενδικοφανή προσφυγή του προσφεύγοντος, στον οποίο είχε καταλογιστεί συνολική οφειλή 27.467,65 €, επειδή κατά τον διενεργηθέντα έλεγχο κατά τις γενικές διατάξεις αλλά και με τη μέθοδο της τεχνικής ανάλυσης ρευστότητας του φορολογουμένου διαπιστώθηκε εσφαλμένα ότι «από τη σύγκριση των πάσης φύσεως εισοδημάτων του ελεγχομένου, με την ετήσια δαπάνη η οποία προκύπτει βάσεων των διατάξεων των άρθρων 30-34 του Ν. 4987/2022, προκύπτει προστιθέμενη διαφορά τεκμηρίων για τα ελεγχόμενα φορολογικά έτη 2017-2018».

Δεκτού γενομένου του σχετικού λόγου της ενδικοφανούς προσφυγής μας η Δ.Ε.Δ έκρινε ότι η καταλογισθείσα κύρια διαφορά, όπως προσδιορίστηκε με την οριστική πράξη διορθωτικού προσδιορισμού φόρου ύψους 27.467,65 € για το φορολογικό έτος καλύπτεται κατά σημαντικό μέρος από το μη αναλωθέν κεφάλαιο συναφθέντος στεγαστικού δανείου παλαιότερου έτους, το οποίο αναλήφθηκε πλήρως για την κάλυψη επιχειρηματικών και άλλων αναγκών του προσφεύγοντος. Είναι δε επιτρεπτή η χρησιμοποίηση ολόκληρου ή μέρους των στεγαστικών δανείων που δεν δαπανήθηκαν για αγορά ή ανέγερση ή επισκευή κατοικίας για την κάλυψη αντικειμενικών δαπανών και επιχειρηματικών αναγκών, αφού μόνη προϋπόθεση για την κάλυψη τεκμαρτής δαπάνης σύμφωνα με το άρθρο 3 της εγκυκλίου Ε. 2137/12-07-2019 της ΑΑΔΕ αποτελεί η λήψη και το ποσό του εν λόγω δανείου, αποδεικνυόμενου με έγγραφο βέβαιης χρονολογίας, πριν από την πραγματοποίηση της σχετικής δαπάνης που πρόκειται να καλύψει, ανεξαρτήτως του σκοπού για τον οποίο αυτό χορηγήθηκε. Τα ποσά αυτά συνιστούν μη αναλωθέν κεφάλαιο που έχει απαλλαγεί του φόρου, δυνάμενο να χρησιμοποιηθεί για την κάλυψη των προς αμφισβήτηση τεκμαρτών δαπανών, όπως αυτές προέκυψαν με βάση τον πίνακα της τεχνικής ανάλυσης ρευστότητας μεταξύ των δυο στηλών «Ι. ΠΗΓΕΣ ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ ΕΣΟΔΩΝ» και «ΙΙ. ΑΝΑΛΩΣΕΙΣ ΚΕΦΑΛΑΙΩΝ ΕΣΟΔΩΝ».

Άλλωστε, η Δ.Ε.Δ. στο πλαίσιο επανεξέτασης της εν λόγω υπόθεσης ανέπεμψε στην αρμόδια Οικονομική Υπηρεσία τα προσκομισθέντα στοιχεία που στοιχειοθέτησαν τον ανωτέρω ισχυρισμό, ώστε να προβεί σε πρόσθετες ελεγκτικές επαληθεύσεις, οι οποίες δικαίωσαν τον προσφεύγοντα κατά μείζονα λόγο και περιόρισαν σημαντικά την οριστική φορολογική υποχρέωση.

Εν προκειμένω, λοιπόν, σύμφωνα με τα πραγματικά περιστατικά διαπιστώθηκε η σύναψη του στεγαστικού δανείου, η εκταμίευση και ανάληψή του, η οποία ωστόσο δεν πραγματοποιήθηκε για τον αρχικό σκοπό της λήψης του, ήτοι την κατασκευή ακινήτου, όπως επαληθεύτηκε από τις δηλώσεις περιουσιακής κατάστασης του προσφεύγοντος. Κατά συνέπεια, έγινε δεκτός ο ανωτέρω ισχυρισμός μας, με τον οποίο έγινε εν μέρει δεκτή η ενδικοφανής προσφυγή και η οικεία φορολογική αρχή επαναπροσδιόρισε κατά το ορθόν το μη αναλωθέν κεφάλαιο για το σχηματισμό αδιάθετου χρηματικού υπολοίπου κατά το οικείο φορολογικό έτος στο πλαίσιο προσδιορισμού της φορολογητέας ύλης με την μεθόδο έμμεσης τεχνικής ανάλυσης ρευστότητας του φορολογουμένου.

Δείτε το πλήρες κείμενο της απόφασης στον διαδικτυακό τόπο της Δ.Ε.Δ.: http://elib.aade.gr/elib/view?d=/gr/ded/2024/1689_en_ath/