Αν τελικά ο Ντομινίκ Στρος-Καν υποχρεωθεί σε παραίτηση, η μάχη για τη διαδοχή του θα εξελιχτεί σε πόλεμο μεταξύ ανεπτυγμένων και αναπτυσσόμενων κρατών.

Mε τη παγκόσμια οικονομία, ακόμη σε ευάλωτο σημείο μετά τη χειρότερη ύφεση από τη δεκαετία του '30 και την Ευρώπη να τρικλίζει υπό το βάρος της κρίσης χρέους στη περιφέρεια της, το σκάνδαλο Στρος-Καν έρχεται να συγκλονίσει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο χειρότερο δυνατό χρονικό σημείο.

Η εσπευσμένη προσπάθεια του οργανισμού να ορίσει εκτελεστικό διευθυντή, τον δεύτερο στην ιεραρχία Τζον Λίπσκι, και να ορίσει και εκπρόσωπο για τις σημερινές διαπραγματεύσεις στις Βρυξέλλες, έγινε με προφανή στόχο να επιβεβαιώσει τη δυνατότητα του οργανισμού να συνεχίσει να λειτουργεί κανονικά, παρά την απουσία του Ντομινίκ Στρος-Καν. Όμως, είναι προφανές ότι η τήρηση των καθημερινών λειτουργικών δεν έχει σχέση με την χάραξη μιας συγκεκριμένης στρατηγικής σε στρατηγικά θέματα, όπως το ελληνικό, όπου η ύπαρξη ενός προσώπου με διεθνές κύρος είναι απαραίτητη. Κοινώς ο Τζον Λίπσκι είναι σίγουρα μια προσωρινή διοικητική λύση, και αν, όπως πολλοί αναλυτές φοβούνται, ο Ντομινίκ Στρος-Καν δεν μπορέσει να αποφύγει το δρόμο της παραίτησης -κάτι που θα ξεκαθαρίσει γρήγορα με βάση την εξέλιξη της υπόθεσης- οι μεγάλες δυνάμεις θα κληθούν να επιλέξουν το διάδοχο του, στα πλαίσια μιας διαδικασίας που σίγουρα δεν θα είναι διόλου εύκολη.

Παραδοσιακά Ευρώπη και Ηνωμένες Πολιτείες μοιράζονται μεταξύ τους τις ηγεσίες των κορυφαίων διεθνών χρηματοπιστωτικών οργάνων, με την Ουάσιγκτον να διορίζει τον πρόεδρο της Παγκόσμιας Τράπεζας και τη Γηραιά Ήπειρο να ελέγχει την ηγεσία του ΔΝΤ. Δεν είναι τυχαίο ότι ο κ.Στρος-Καν είναι αισίως ο τέταρτος Γάλλος πολιτικός που αναλαμβάνει το πόστο αυτό από την εποχή της δημιουργίας του ΔΝΤ, σαν αποτέλεσμα της συνόδου του Μπρέτον Γουντς το 1944.

Όμως, ήδη εν όψει του τερματισμού της θητείας του και της έντονης φημολογίας ότι σκόπευε να αφήσει τη θέση του, προκειμένου να επιστρέψει στο Παρίσι, και να διεκδικήσει τη γαλλική προεδρία στις εκλογές του 2012, είχε ξεκινήσει μια έντονη συζήτηση στους κόλπους του οργανισμού για την ανάγκη να "σπάσει" επιτέλους το δυτικό μονοπώλιο. Μια συζήτηση που είχε να κάνει με τις έντονες πιέσεις που ασκούσαν οι αναδυόμενες οικονομικές δυνάμεις του αναπτυσσόμενου κόσμου απαιτώντας γενικότερες αλλαγές στις εσωτερικές ισορροπίες, τόσο στο ΔΝΤ όσο και στη Παγκόσμια Τράπεζα, με τρόπο που να αντανακλάται καλύτερα η νέα πραγματικότητα της σταδιακής μετατόπισης της παγκόσμιας οικονομικής κυριαρχίας από τις ανεπτυγμένες στις αναπτυσσόμενες οικονομίες.

Κοινώς οι αναπτυσσόμενες δυνάμεις δεν θα αποδεχτούν αυτή τη φορά τόσο εύκολα να επιτρέψουν σε Ευρωπαίους και Αμερικάνους να υποδείξουν το νέο επικεφαλής του ΔΝΤ, και θα πιέσουν ασφυκτικά για την επιλογή ενός καθόλα σεβαστού προσώπου από μια τρίτη χώρα. Ενός προσώπου που σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να έχει την απαραίτητη εμπειρία σε οικονομικά και νομισματικά θέματα, αλλά και τις απαραίτητες περγαμηνές από κάποιο έγκριτο πανεπιστήμιο της Δύσης.

Δεν είναι τυχαίο ότι ήδη πολύ πριν τη σύλληψη του Γάλλου πολιτικού λέγεται ότι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί είχαν αρχίσει να μελετούν πιθανούς υποψηφίους από τη Κίνα, την Ινδία και τη Βραζιλία, ενώ ήδη στα ονόματα που είχαν ακουστεί περιλαμβανόταν και ο Κεμάλ Ντερβίς, ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Τουρκίας, με θητεία παλαιότερα στο Brookings Institute, τη Παγκόσμια Τράπεζα και τα Ηνωμένα Έθνη. Αν και βεβαίως δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι μεγάλες δυτικές δυνάμεις θα προσπαθήσουν και πάλι να προσπαθήσουν να επιβάλουν μια πολιτική προσωπικότητα από τους κόλπους τους -ενδεικτικά έχει ακουστεί το όνομα του πρώην Βρετανού πρωθυπουργού Γκόρντον Μπράουν- χρησιμοποιώντας το επιχείρημα της εξαιρετικά δύσκολης οικονομικής συγκυρίας, και της ανάγκης να υπάρχει στη κεφαλή του ΔΝΤ, όχι απλά ένας τεχνοκράτης με τις απαραίτητες οικονομικές γνώσεις, αλλά ένα πρόσωπο με διεθνές κύρος και με πολιτικές, διπλωματικές ικανότητες.

Πάντως, χαρακτηριστικό των δυσκολιών που θα υπάρξουν είναι ότι διαφωνίες έχουν εκφραστεί ήδη και σε σχέση με τη κατεύθυνση που θα πρέπει να πάρει το ΔΝΤ, και άρα το οικονομικό προφίλ που θα πρέπει να έχει ο επικεφαλής του. Οι Γερμανοί για παράδειγμα επιθυμούν σε κάθε περίπτωση έναν υπερασπιστή της δημοσιονομικής σταθερότητας και υπέρμαχο των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, ενώ οι Ρεπουμπλικάνοι του αμερικανικού Κογκρέσου απαιτούν ένα γνήσιο υπέρμαχο των θεμελιωδών αρχών της ελεύθερης αγοράς και του ελεύθερου εμπορίου. Αντιστοίχως, οι αναπτυσσόμενες χώρες θέλουν ένα διευθυντή που θα επικεντρωθεί στην ανάγκη να μειωθούν τα οικονομικά χάσματα μεταξύ βιομηχανικής Δύσης και αναπτυσσόμενου κόσμου, και θα δώσει έμφαση στην αντιμετώπιση πιεστικών οικονομικο-κοινωνικών προβλημάτων, όπως η φτώχεια και η κρίση των τροφίμων.

Πηγή: Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης – Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας