Κύριε Σταματόπουλε αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα σε μια εμπορική επιχείρηση που επιβλέπω και ελέγχεται από ορκωτούς ελεγκτές. Συγκεκριμένα η επιχείρηση είναι εισαγωγική σε επώνυμο γυναικείο ένδυμα. Η επιχείρηση έχει μια ανοδική πορεία την τελευταία δεκαετία με κερδοφορίες εκατομμυρίων ανά έτος. Η φύση αυτής της δραστηριότητας προϋποθέτει 2 τουλάχιστον φορές τον χρόνο ταξίδια στο Μιλάνο για τους δειγματισμούς και τις παραγγελίες των συλλογών (είτε  άνοιξη - καλοκαίρι, είτε φθινόπωρο - χειμώνας ). Τα διοικητικά στελέχη απο το τμήμα προμηθειών που κάθονται 2 με 3 εβδομάδες κάθε χρόνο στην αντίστοιχη περίοδο (άνοιξη και φθινόπωρο)  ξοδεύουν όπως είναι φυσικό για την διαμονή τους (εισιτήρια, ξενοδοχεία, μετακινήσεις εστιατόρια). Έχει προκύψει ένα ζήτημα λογιστικών διαφορών με έξοδα εστίασης που γίνονται σε εστιατόρια στην περιοχή του δειγματισμού και αποδεικνύονται με αποδείξεις λιανικής ταμειακών μηχανών άνω των 100 ευρώ σε γεύματα. Ο ορκωτός απορρίπτει τις δαπάνες γιατί συνδέει την διάταξη του εσωτερικού φορολογικού δικαίου (πολ 1003/2014) και απορρίπτει όσες αποδείξεις που ξεπερνούν το όριο των 100 ευρώ ζητώντας τιμολόγια. Ο επιχειρηματίας υποστηρίζει ότι αυτό δεν μπορεί να εφαρμοσθεί εκτεταμένα όπως συμβαίνει εντός Ελλάδος. Θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε κάτι από το ενωσιακό δίκαιο ή ενδεχόμενα και κάτι που αντιμετωπίσθηκε στον παλαιότερο κώδικα βιβλίων με λιγότερο "αυστηρό" τρόπο για να μην γίνει η φορολογική αναμόρφωση; Απο την έρευνα που έκανα σε πρόσφατες αποφάσεις δεν έχω βρεί κάτι σχετικό.