Περισσότερο ορατό από ποτέ είναι πλέον το ενδεχόμενο ριζικής αλλαγής του status quo του εγχώριου πιστωτικού συστήματος, καθώς οι νέες πολιτικές ισορροπίες στο εσωτερικό της χώρας και τα «μηνύματα» που καταφθάνουν από την Ιβηρική Χερσόνησο προοιωνίζονται τη σημαντική μετατόπιση των όρων της ανακεφαλαιοποίησης υπέρ του Δημοσίου.

Στους κύκλους των Ελλήνων τραπεζιτών έχει αρχίσει τις τελευταίες ημέρες να «ψιθυρίζεται» η λανθασμένη στρατηγική που υιοθετήθηκε τους προηγούμενους μήνες με στόχο να διατηρηθεί ο ιδιωτικός χαρακτήρας του εγχώριου πιστωτικού συστήματος.

Οι διοικήσεις των ελληνικών τραπεζών, πριν η τρόικα αποφασίσει το πάγωμα των διαπραγματεύσεων λόγω του αβέβαιου πολιτικού σκηνικού που είχε αρχίσει να διαμορφώνεται προεκλογικά, ακολούθησαν σκληρή διαπραγματευτική στάση σε ό,τι αφορά τους όρους και τις λεπτομέρειες της ανακεφαλαιοποίησης.

Στόχος τους δεν ήταν άλλος από την εξασφάλιση των όρων και των προνομίων που θα επιτρέψουν στους υφιστάμενους βασικούς μετόχους των τραπεζών να διατηρήσουν τη διοίκηση και τον έλεγχο των τραπεζών τους και μετά το πέρας της ανακεφαλαιοποίησης. Οι διοικήσεις των ελληνικών τραπεζών, προτάσσοντας το συμφέρον των μετόχων τους, μεγάλων αλλά και μικρότερων, και υπενθυμίζοντας περιπτώσεις τραπεζών του παρελθόντος όπου ενεπλάκη το Δημόσιο, έκριναν προ διμήνου ότι έπρεπε να υιοθετήσουν σκληρή διαπραγματευτική στάση και να «κερδίσουν» όσο περισσότερα «προνόμια» για την επόμενη μέρα.

Γι αυτό άλλωστε και δεν υπήρξε συμφωνία ούτε στον αριθμό των warrants που θα λάβουν οι ιδιώτες μέτοχοι (3 - 4 πρότεινε η τρόικα, 7 - 8 ζητούσαν οι τράπεζες), ούτε στο θέμα της αναλογίας CoCos (μετατρέψιμων ομολογιακών δανείων) και κοινών μετοχών (90% κοινές μετοχές 10% CoCos πρότεινε η τρόικα, μέχρι και 70 - 30 έφτασαν να αντιπροτείνουν οι τράπεζες), ούτε βεβαίως και στη σταθερή απόδοση, την οποία θα καρπωθεί το ΤΧΣ στη διάρκεια της 5ετίας (οι τράπεζες ζητούσαν η σταθερή απόδοση των κεφαλαίων που θα βάλει το ΤΧΣ να κινηθεί 5% - 6% ετησίως και όχι στο 10%, όπως ζητούσε το ΤΧΣ).

Ωστόσο, η μη επίτευξη συμφωνίας τότε και κυρίως το νέο πολιτικό σκηνικό που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται με την ισχυροποίηση της πολιτικής παρουσίας δυνάμεων οι οποίες υποστηρίζουν ότι η οικονομία χρειάζεται ένα τραπεζικό σύστημα υπό δημόσιο έλεγχο, προκειμένου να μπορέσει να χρηματοδοτηθεί επαρκώς, είναι προφανές ότι θα αλλάξουν άρδην τους όρους της διαπραγμάτευσης όταν αυτή αρχίσει εκ νέου.

Τραπεζικοί αναλυτές ισχυρίζονται ότι οι ελληνικές τράπεζες έχασαν «μεγάλη ευκαιρία» να κλείσουν στα τέλη Μαρτίου τη διαπραγμάτευση με όρους σαφώς καλύτερους από αυτούς που ενδεχομένως θα αναγκαστούν να συμφωνήσουν στο άμεσο μέλλον.

Τον προβληματισμό των Ελλήνων τραπεζιτών ήρθε να οξύνει μέσα στην εβδομάδα η απόφαση της ισπανικής κυβέρνησης να προχωρήσει σε μερική κρατικοποίηση του προβληματικού τραπεζικού ομίλου Bankia, ο οποίος είναι ο τέταρτος μεγαλύτερος χρηματοοικονομικός όμιλος της χώρας.

Το «ενδιαφέρον» στην περίπτωση της Bankia, που εκτιμάται ότι θα αποτελέσει και τον οδηγό στην περίπτωση των ελληνικών τραπεζών, έχει να κάνει με το γεγονός ότι το αρμόδιο ταμείο στήριξης στην Ισπανία θα μετατρέψει τις προνομιούχες μετοχές ύψους 4,5 δισ. ευρώ της Banco Financiero y de Ahorros (BFA) –της μητρικής της Bankia– σε κοινές μετοχές με δικαίωμα ψήφου. Αυτό με απλή αριθμητική «μεταφράζεται» σε απόκτηση από το ισπανικό Δημόσιο του 45% της Bankia. Επίσης, το υπ. Οικονομικών διευκρίνισε ότι θα προσφέρει στην τράπεζα «τα αυστηρώς απαραίτητα κεφάλαια που χρειάζονται προκειμένου ο όμιλος να εκκαθαριστεί».

Πηγή: Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης – Γενική Γραμματεία Επικοινωνίας