Αριθμός 1968/1990

ΤΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙΑΣ

ΤΜΗΜΑ Β'

Συνεδρίασε δημόσια στο ακροατήριό του στις 19 Μαρτίου 1990, με την εξής σύνθεση: Σ. Γιάγκας, Αντιπρόεδρος, Πρόεδρος του Β' Τμήματος, Χ. Μακρίδης, Ι. Μαρή, Σύμβουλοι, Α. Γκότσης, Ε. Σαρπ, Πάρεδροι. Γραμματέας η Α. Οικονομίδου, Γραμματέας του Β' Τμήματος.

Για να δικάσει την από 23 Δεκεμβρίου 1986 αίτηση: της ανώνυμης εταιρείας με την επωνυμία "ΠΕΙΡΑΪΚΗΠΑΤΡΑΪΚΗ" Βιομηχανία Βάμβακος Α.Ε., που εδρεύει στην Αθήνα, οδός Δ. αριθ. 8, η οποία παρέστη με το δικηγόρο Νικ. Σταυρόπουλο (958 ΔΣΑ), που τον διόρισε με ειδικό πληρεξούσιο, κατά του Υπουργού Οικονομικών, ο οποίος παρέστη με τον Γ. Πουλάκο, Πάρεδρο της Διοικήσεως.

Με την αίτηση αυτή η αναιρεσείουσα εταιρεία επιδιώκει ν' αναιρεθεί η 2299/1986 απόφαση του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών.

Η εκδίκαση άρχισε με την ανάγνωση της εκθέσεως της Εισηγήτριας, Παρέδρου Ε. Σαρπ.

Κατόπιν το δικαστήριο άκουσε τον πληρεξούσιο της αναιρεσείουσας εταιρείας, ο οποίος ανέπτυξε και προφορικά τους προβαλλόμενους λόγους αναιρέσεως και ζήτησε να γίνει δεκτή η αίτηση, και τον αντιπρόσωπο του Υπουργού, ο οποίος ζήτησε την απόρριψή της.

Μετά τη δημόσια συνεδρίαση, το δικαστήριο συνήλθε σε διάσκεψη, και

Αφού μελέτησε τα σχετικά έγγραφα

Σκέφθηκε κατά το Νόμο

1. Επειδή, για την άσκηση της κρινόμενης αιτήσεως έχουν καταβληθεί τα νόμιμα τέλη και το παράβολο (διπλότυπα Ταμείου Δικαστικών Εισπράξεων Αθηνών 5572702, 5572703/1987 και ειδικά γραμμάτια παραβόλου Α' σειράς 1486962, 1486963/1987).

2. Επειδή, με την αίτηση αυτή ζητείται, παραδεκτώς, η αναίρεση της υπ' αριθ. 2299/1986 αποφάσεως του Διοικητικού Εφετείου Αθηνών, με την οποία απερρίφθη έφεση της αναιρεσείουσας εταιρείας κατά της υπ' αριθ. 9404/1983 αποφάσεως του Διοικητικού Πρωτοδικείου Αθηνών. Με την απόφαση αυτή είχε απορριφθεί προσφυγή της αναιρεσείουσας κατά του υπ' αριθ. 28056/1981 εγγράφου του Οικονομικού Εφόρου Φορολογίας Ανωνύμων Βιομηχανικών Εταιρειών Αθηνών, με το οποίο απερρίφθη επιφύλαξή της διατυπωθείσα στη δήλωση φόρου άρθρου 5 του α.ν. 843/1948, οικονομικού έτους 1981.

3. Επειδή, το άρθρο 5 παρ. 1 του α.ν. 843/1948 (φ. 319) ορίζει ότι

"Εις βάρος των βιομηχανικών και βιοτεχνικών επιχειρήσεως επιβάλλεται φόρος υπέρ τρίτων ίσος προς 6% επί των από 1 Ιανουαρίου 1949 και εφεξής αποδοχών των εργατών και υπαλλήλων αυτών. Ο φόρος, υπολογιζόμενος επί του συνόλου των μισθών, ημερομισθίων, επιδομάτων, υπερωριών και εν γένει πάσης φύσεως εις είδος ή εις χρήμα αποδοχών των μισθωτών της επιχειρήσεως άνευ εκπτώσεώς τινος, συμβεβαιούται και συνεισπράττεται μετά του φόρου ΣΤ' Κατηγορίας του Κώδικος Φορολογίας καθαρών προσόδων, εφαρμοζομένων αναλόγως των διατάξεων του Κώδικος τούτου, μη επιτρεπομένης εν ουδεμία περιπτώσει της παρακρατήσεως αυτού εκ των μισθωτών".

4. Επειδή, όπως προκύπτει από την προσβαλλόμενη απόφαση, η αναιρεσείουσα εταιρεία κατέβαλε κατά την κρινόμενη χρήση στους υπαλλήλους και εργάτες της, που συμπλήρωσαν στην επιχείρηση 25ετή, 35ετή και 40ετή συνεχή υπηρεσία, συνολικώς ποσό δραχμών 1.916.733 ως δώρο αρχαιότητος. Στην δήλωση φόρου του άρθρου 5 του α.ν. 843/1948 που υπέβαλε η αναιρεσείουσα συμπεριέλαβε και το ανωτέρω ποσό, διατύπωσε όμως την επιφύλαξη ότι τούτο δεν υπόκειται στον εν λόγω φόρο. Το διοικητικό εφετείο έκρινε, επικυρώνοντας την πρωτόδικη απόφαση, ότι ορθώς απερρίφθη η ανωτέρω επιφύλαξη από τη φορολογική αρχή, αφού αντικείμενο του ένδικου φόρου αποτελούν οι κάθε είδους αποδοχές των εργαζομένων, έστω και αν καταβάλλονται από ελευθεριότητα. Η κρίση αυτή της προσβαλλόμενης αποφάσεως είναι νόμιμη, διότι κατά την έννοια της παρατεθείσης στην προηγούμενη σκέψη διατάξεως στον προβλεπόμενο υπ' αυτής φόρο υπόκεινται οι πάσης φύσεως χρηματικές ή σε είδος παροχές του εργοδότη, και αν ακόμη δεν δίδονται αμέσως ως αντάλλαγμα της προσφερόμενης εργασίας, αλλά χορηγούνται στο μισθωτό οικειοθελώς από τον εργοδότη και από ελευθεριότητα, πάντως με αφορμή τη σχέση εργασίας που τους συνδέει. Συνεπώς πρέπει να απορριφθεί ως αβάσιμος ο μοναδικός λόγος αναιρέσεως, με τον οποίο προβάλλεται ότι η προσβαλλόμενη απόφαση εσφαλμένως ερμήνευσε και εφήρμοσε το νόμο, διότι το ένδικο κονδύλιο δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι αποτελεί αποδοχές του προσωπικού της αναιρεσείουσας, αφού χορηγήθηκε από ελευθεριότητα αυτής και δεν έχει το χαρακτήρα του σιωπηρά συμφωνηθέντος ανταλλάγματος της εργασίας.

Δια ταύτα

Απορρίπτει την κρινόμενη αίτηση.

Διατάσσει την κατάπτωση του κατατεθέντος παραβόλου.

Επιβάλλει στην αναιρεσείουσα εταιρεία τη δικαστική δαπάνη του Δημοσίου, που ανέρχεται σε δεκατέσσερις χιλιάδες (14.000) δραχμές.

Η διάσκεψη έγινε στην Αθήνα στις 3 Απριλίου 1990

και η απόφαση δημοσιεύθηκε σε δημόσια συνεδρίαση της 6ης Ιουνίου ίδιου χρόνου.

Ο Πρόεδρος του Β' Τμήματος Η Γραμματέας του Β' Τμήματος